VEFAYLA YÜRÜNMÜŞ BİR YOL

“Çocukluk hayalim” diye başlayan her cümle kulağa klişe gelir belki. Ama klişeler, herkesin kalbine dokunabilen gerçeklerdir aslında. Ben bu cümleyle çıktım yola. Oyuncu olmak istedim. O hayal kurduğum sahnelere ulaşmak için çok kez tökezledim. Kapılar yüzüme kapandı, ismim bilinmedi, hatta ismimi sorduğumda yüzüme bile bakılmadı. Ama içimde hep bir cümle vardı:

“Sen çok güçlüsün. Ve çok büyük bir oyuncu olacaksın.”

Her gece kendime bunu fısıldadım. Bazen gözyaşları içinde, bazen yorgunlukla. Ama hep inatla.

Kimi zaman “kazandım” dediğim anlar oldu, sonra anladım ki aslında kaybetmişim. Ama her kaybın ardında daha iyisi çıktı karşıma. Çünkü hep sordum kendime: “Benim onlardan ne eksiğim var?” Ve cevabım daima cesaretim oldu.

Bu yolculukta sırtımı yasladığım ailem vardı. Benim inancımı taşıyan dostlarım vardı. Ama bir de… sadece konumum için yanı başımda yer alanlar. Dost sandıklarımın aslında yalnızca çevremi sevenler olduğunu fark ettim. Ne acı bir fark edişti. Başardım dediğimde, kendimi en yalnız hissettiğim an da oydu. İşte o an anladım:

Ben artık oyuncuyum.

Çünkü alkışlarla değil, yalnızlıkla tanıdım başarıyı.

Sonra başka bir sahneye çıktım; sunuculuk… Ekranda olmak, kelimelerle yol almak… Bu süreçte yanımda olanları unutamam. Haber Caddesi TV… Orası benim sadece çalıştığım bir yer olmadı; bir yuvaya dönüştü.

Her öz kardeş kan bağıyla olmazmış. Bana kardeşliği, desteği, güveni ve omuz omuza yürümeyi hissettiren bir isim var hayatımda:Almina Babar.

Ve bu yolun en başından beri her düşüşümde beni kaldıran, adı “baba” olmayan ama kalbiyle tam anlamıyla babalık yapan bir adam: Habib Babar.

Bir de öz babam… Ne yaşarsam yaşayayım, ne kadar yol alırsam alayım, her zaman gölgesi gibi yanımda duran o güçlü adam: Feramuz Aslan.

İyi ki varlar. Varlıkları, bana hep “Yalnız değilsin” dedi.

Ben bu satırları, geride bırakılan nice geceyle, tutulmamış nice sözle ve içimde biriktirdiğim büyük bir teşekkürle yazıyorum.

Çünkü bu yol; yetenek kadar vefa, başarı kadar yalnızlık, alkış kadar gözyaşı da istiyor.

Ve ben, bu yolculukta öğrendim ki:

Gerçek başarı; ne kadar yükseğe çıktığın değil, çıktığında yanında kimlerin hâlâ orada olduğudur.

Duygu ASLAN