GÖZLERİM ARAR OLDU

Bugün içinde babamın olmadığı Tokattaki baba evine gittim. Benim çocukluk kahramanım, canım babamı aradı gözlerim. Ama o yoktu, yıllar önce ansızın veda etmişti bize…

Ben babam vefat ettikten sonra hacışakir sabununu bir daha kullanmadım.

Ama yoldan geçen herhangi birinde duysam o kokuyu burnumun direkleri sızlar.

  Sabun kokusu kimine hoş gelmeyebilir ama benim için babamı hatırlattığı için çok güzel bir kokudur.

Hatırlattığı için dedim diye sanmayın ki unutmuşum , insan kayıplarını unutmuyor  alışıyor. Ama işte kimine bir sabun kokusu kimine bir türkü  kimine bir eşya ile kendini hatırlatıyor.

Ittim bahce kapısını ,dinledim geçmisin ayak sesini , ama ne bir  nefes, ne bir belirti  vardı ..

Kurumuştu diktiği ağaçlar… Ne bir elma, Ne de başka meyve vardı. Bomboştu çocuklarına yaptığı  salıncak. Ortalarda yoktu, ne bir top, ne bir oyuncak… Radyosu cam kenarında duruyordu … Ama ne müzik sesi, ne tınısı vardı… Duvarları yokladım… Ne bir alçı izi, ne badanası vardı. Yağmur henüz yağmıştı, toprağın buğusunu içime çektim .

Ne bir hüzün, ne de babamın kokusu vardı. Hasta yatağında hiç dinmezdi ağrısı… Ama şimdi  ebedi ikametgahında.  Ne bir ağrı, ne sızısı vardı. O deniz mavisi gözleri kapanmıştı sonsuza dek…

Dedim ya evimizin dört bir tarafında gözlerim babamı arar oldu. Çocukluğumu, gençliğimi aradım durdum. Anılarda yaşadım dünümü.

Eeee Tokat’a, yani baba ocağına veda zamanı geldi çattı maalesef… Önce babamın mezarını ziyaret ettim, Sonra da geride bıraktığım o anılarla tuttum İstanbul yolunu..

Canan ERDİL